1979, έδρα του ΟΗΕ, ΗΠΑ.
Πριν ο Φιντέλ Κάστρο εισέλθει στο μέγαρο, ένας δημοσιογράφος τον ρωτά.
«Φοράτε αλεξίσφαιρο γιλέκο;»
«Τι γιλέκο;»
«Όλοι λένε ότι φοράτε αλεξίσφαιρο γιλέκο.»
Αμίλητος ξεκουμπώνει το χιτώνιό του δείχνοντας το γυμνό του στήθος.
Δημοσιογράφοι κι ο ίδιος γελάνε.
«Έχω πανοπλία ηθικής.» Σχολιάζει ο ίδιος.
Το ξεκίνημα της ομιλίας του.
«Κύριε πρόεδρε, κύριοι αντιπρόσωποι,
Αναφέρονται συχνά τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Αλλά πρέπει επίσης να ειπωθούν τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας.
Γιατί κάποιοι άνθρωποι εξαναγκάσθηκαν να περπατούν ξυπόλυτοι, για να μπορούν κάποιοι άλλοι να μετακινούνται με πολυτελή αυτοκίνητα;
Γιατί κάποιοι άνθρωποι να ζουν μόνο μέχρι τα 35 τους χρόνια, για να ζουν άλλοι μέχρι τα 70;
Γιατί κάποιοι άνθρωποι να είναι απελπιστικά φτωχοί, για να είναι κάποιοι άλλοι ανεκδιήγητα πλούσιοι;
Μιλάω στο όνομα των παιδιών όλου του κόσμου που δεν έχουν ούτε ένα κομμάτι ψωμί.
[Ξαφνικό χειροκρότημα από το ακροατήριο διακόπτει την ομιλία του.]
Μιλάω στο όνομα των αρρώστων που δεν έχουν φάρμακα.
Μιλάω στο όνομα εκείνων που τους στέρησαν το Δικαίωμα στη Ζωή και την Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια.